سید احمد هاتف اصفهانی (متولد شده در قم 1198/1783)، شاعر تأثیرگذار قرن دوازدهم. او به نسل اول شاعرانی تعلق داشت که آنچه را که به‌عنوان افراط در سبک هندی (سبک هندی) می‌شمردند، رد کردند و اصطلاحی شاعرانه را به اصول سبکی شعر اولیه فارسی نزدیک‌تر کردند. بعدها این جنبش به «بازگشت ادبی» معروف شد. خانواده هاتف که اصالتاً اهل اردوباد آذربایجان بودند، در زمان صفویه به اصفهان نقل مکان کرده بودند و او در نیمه اول قرن دوازدهم در آنجا متولد شد. او علوم سنتی را نزد ناصر حبیب اصفهانی (متوفی 1191/1777م) و هنرهای ادبی را نزد میر سیدعلی مشتاق (متوفی 1171/1757-1758) فرا گرفت. او همچنین با دیگر شخصیت‌های مهم ادبی آن زمان، از جمله صاباحی و اعار (آذر) بیگدلی (ق.ق؛ متوفی 1195/1781) ارتباط داشت. او علاوه بر اصفهان، مدتی را نیز در کاشان سکونت داشت و سال‌های آخر عمر را در قم گذراند. هاتف یکی از معدود شاعران واقعاً بزرگ فارسی در قرن دوازدهم بود. او سروده‌ای کوچک اما متنوع داشت که شامل غزل‌ها، چند قصیده، مقاطعات، رباعیات و گاه‌نگاری‌ها بود. او پیش از هر چیز شاعر غزلیاتی بود که از شعر سعدی و حافظ الگوبرداری شده بود. اینها ترکیبات ظریفی هستند که به سبکی طبیعی و شیوا ساخته شده اند. او را به‌ویژه به‌خاطر ترجی‌بندش، شعری در پنج بیت (یا استروف) با مضمونی مکرر - باوری به زبان عربی و فارسی که وحدت الهی را تأیید می‌کند، به یاد می‌آورند.